troszkę o wędkowaniu :)

Opublikowany 28 kwietnia 2010 przez admin

Tak tak, o wędkowaniu właśnie 🙂 ta forma rozrywki, przypisywana głównie mężczyznom od zawsze była obecna w naszej rodzinie i nawet był taki czas, że uległam temu wpływowi i, choć na krótko, to dosyć intensywnie 🙂 ale o tym (może…) potem.
Powód dla którego podjęłam temat wędkowania to fakt, że mój kuzyn, Adrian, który na stałe mieszka od jakiegoś czasu w Irlandii napisał ostatnio do miesięcznika „Wędkarz Polski” bardzo obszerny i bardzo ciekawy artykuł o bassach (takie ryby duże całkiem 🙂 ). Pobiegłam więc do empiku i kupiłam owego „Wędkarza”, co zdarzyło mi się pierwszy raz w życiu 🙂 ale teraz już wiem na której półce szukać w razie gdyby Adrian pisał dalej, na co bardzo liczę 🙂

Artykuł przypomniał mi, że w tzw. dzieciństwie 🙂 wędkowaliśmy razem. Było to o tyle naturalne, że Babcia i Dziadek mieszkają na wsi i mają swój staw oraz niedaleko rzekę, tak więc wędkowanie było stałą rozrywką wakacyjno-weekendową wnuków. Nawet po drodze zdarzyło się nam kilka zawodów, w których dzielnie walczyliśmy o wędkę tudzież siatkę na ryby 🙂 Zawody organizowane były i sponsorowane przez naszego wujka, który również, do dziś z resztą, jest zapalonym wędkarzem.
Kto wygrał nie pamiętam, ale bój był zacięty 🙂

Ja oczywiście szybko wyrosłam z tego sposobu spędzania wolnego czasu, ale nie Adrian. Zanim wyjechał do Irlandii, dużo jeździł ze wspomnianym już wujkiem i kuzynami, w tym moimi braćmi, w różne miejsca w kraju i, nie bacząc na warunki pogodowe łowili tam przeróżne pyszne rybki 🙂
Z czasem łowienie stało się naprawdę Adriana pasją (choć może zawsze było) i chyba nie wiedziałam jak wielką póki nie przeczytałam tego artykułu. Moja natomiast wiedza na temat łowienia ryb, nawet w czasie kiedy aktywnie się tym zajmowałam, ograniczała się do sposobu nałożenia przynęty na haczyk i ewentualnie przyrządzenia tej przynęty, jeżeli nie był to robaczek wygrzebany z ziemi 🙂 No i jeszcze czasem nawet wiedziała co łowię, choć dużej filozofii z tym nie było gdyż asortyment w stawie nie był duży 🙂

Wracając do artykułu, przeczytałam go z ciekawością i dużą przyjemnością 🙂 Czytałam go na głos Julci żeby też się dziewczyna troszkę podszkoliła 🙂 Czy się podszkoliła nie wiem, ale na pewno miała ubaw z Mamy próbującej wiernie odczytać wszystkie skomplikowane nazwy. Przeczytałam i już wiem, cóż to za ryba ten bass i jak się go łowi.
Także Aniu, Adrianku, jak w końcu się do Was wybierzemy szykujcie wędkę dla kuzynki 🙂

pozdrawiam Was serdecznie!

a oto i artykuł i jego autor w akcji:

(pewnie średnio czytelny ale z powodów technicznych nie mogę zamieścić większego…)

u fryzjera :)

Opublikowany 23 kwietnia 2010 przez admin

Odpowiedz

Julcia jak na prawdziwą kobietkę przystało regularnie odwiedza fryzjera. Nie zawsze było fajnie i wesoło, początkowo Jula z nieufnością podchodziła do świstających nożyczek i pryskającej wody, od pewnego czasu jest jednak o wiele lepiej. Cały czas chodzimy do jednego fryzjera, Panie znają już Julcię i jej specjalne potrzeby i muszę przyznać, doskonale zawsze radziły sobie z Julcią, a to łatwy klient nigdy nie jest.. trzeba bardzo uważać z nożyczkami, poza tym Julia nie siedzi sama, więc ją podtrzymuje na specjalnym krzesełku, do tego głowa nie była na tyle stabilna, żeby Pani mogła sobie swobodnie formować fryzurkę a i Julcia raczej nie podporządkowuje się komendom typu „teraz potrzymaj chwilkę główkę na dół…” Mimo to, fryzurka Julci zawsze jest dopracowana do ostatniego włoska i nie jest ważne dla Pań, że trzeba przy niej się troszkę bardziej napracować 🙂

Nie bez przyczyny chciałam napisać właśnie teraz o wizycie u fryzjera, gdyż w takich sytuacjach najłatwiej zobaczyć jak ładnie Julcia ostatnio kontroluje główkę, właściwie nie musiałam jej w ogóle podtrzymywać, bez czego wcześniej nie było żadnego obcinania. Dziś naprawdę widziałam różnicę, a byliśmy ostatnio pod koniec lutego. Teraz tylko czasem trzeba jej ustawić w odpowiednim nachyleniu, wiadomo – piękny wygląd wymaga poświęceń 🙂 ale to już zupełnie inna sprawa.

Dziś zabraliśmy ze sobą do fryzjera Tatę w charakterze fotografa (taki już jego los 🙂 ), bo pomyślałam, że fajnie mieć zdjęcia z takiej wizyty 🙂

myślę, że zdjęcia nie wymagają dodatkowych komentarzy 🙂

podsumowanie turnusu w Michałkowie

Opublikowany 22 kwietnia 2010 przez admin

turnus co prawda minął już jakiś czas temu, w czerwcu jedziemy na następny, ale dotychczasowe podsumowania były moimi spostrzeżeniami, natomiast teraz dostaliśmy informację od terapeutów, opisujących swoje zajęcia z Julcią, myślę, że warto je zamieścić.

dogoterapia

Zajęcia były odpowiednio dobrane do mozliwości Julki. Były różnorodne i ciekawe. Jula bardzo starała się wykonywać zaplanowane ćwiczenia. Skupiałyśmy się na pracy ręką. Dużo radości sprawiało jej karmienie psiaków i rzucanie aprotu (z pomocą). Były też ćwiczenia plastyczne. Jula wyciszała się gdy przytulał się do niej piesek i z takim wtulonym czworonogiem czytałyśmy sobie np. o psich przygodach. Uśmiechem i wokalizacją Jula dawała do zrozumienia, że spotkania z pieskami jej się podobają.

zajęcia logopedyczne

Masaż logopedyczny przy pomocy wibratora. Samogłoski na planszach – format A-4, ćwiczenia oddechowe – dmuchanie piórek. Zabawy paluszkowe, ćwiczenia dźwiękonaśladowcze, pisanie paluszkiem po tacy z rozsypanym grysikiem, zabawy rączkami w ryzu, masaż rączek za pomocą olejku, nakładanki literowe, ćwiczenia /a/, /e/, wrzucanie fasoli do kubeczków z wymową głoski /a/, /e/, ćwiczenia dźwiękonaśladowcze – zwierzęta. Zabawy balonikiem razem z wymową samogłosek, zabawy z wąchaniem – różne zapachy modeliny, ćwiczenia w oparciu o instrument muzyczny – cymbałki – w takt dźwięku wymowa samogłosek. Książeczka z serii dr J. Cieszyńskiej „Kocham czytać” samogłoski i omówienie obrazka razem z pokazywaniem ruchem ręki, ćwiczenia oddechowe: piórka kolorowe, bańki.

zajęcia z psychologiem

– Rozwijanie poczucia własnego ciała – program M i Ch. Knill’ów, „Świadomość Ciała, Kontakt i Komunikacja”,
– rozwijanie percepcji słuchowej,
– stymulacja sensomotoryczna – stymulacja zmysłów – dotyk, wzrok, słuch, powonienie,
– rozwijanie umiejętności wskazywania ręką danego przedmiotu,
– ćwiczenia usprawniające koordynację wzrokowo-ruchową,
– poszerzanie słownika biernego.

rehabilitacja ruchowa

Turnus obejmował zabiegi terapeutyczne z zakresu: rehabilitacji ruchowej wg koncepcji neurorozwojowych wspomaganych pracą w kombinezonach Dunag -2, systemem dociążeń i odciążeń, „pająk”, symulacją sensomotoryczną, terapią motoryki mniejszej, masażem;

kinezyterapia
– przygotowanie do ruchu – masaż, techniki przygotowujące ruchomość stawów
– kontrola posturalna – kontrola aktywnej pracy głowy i tułowia, normalizacja napięcia mięśniowego, dysocjacje
– kontrola pozycji statycznych – kontrola aktywnego siadu (siad z podporem kończyn dolnych i bez podporu kończyn dolnych) amfibii, supinacji i pronacji
– mobilna kontrola obciążonych części ciała – dysocjacje obręczy względem siebie, kompresje, trakcje
– wspomaganie pozycji stojącej – kontrola pozycji stojącej
– doskonalenie automatycznych reakcji postawy – reakcji prostowania, reakcji równoważnych
– stymulacja sensomotoryczna – stymulacja zmysłów, czucie ciała, orientacja ciała w przestrzeni, dążenie i przekraczanie linii ciała, zaznaczenie pozycji symetrycznych
– praca w obrębie motoryki mniejszej – przekraczanie linii środka ciała, kontrola nastawienie głowy, obręczy barkowej i tułowia przy pracy rąk, kontrola otwartej dłoni

zajęcia plastyczne
– malowanie palcami – doskonalenie małej motoryki, somatognozji ręki, motywacji do zajęć
– Programy Aktywności – Świadomość Ciała wg Ch. Knill

Igorek i wpomnienia

Opublikowany 19 kwietnia 2010 przez admin

Odpowiedz

Igorek to nasz nowiuśki kuzynek (dokładniej Julci kuzynek), jak wcześniej pisałam, urodził się niedawno Damiana bratu, dokładnie 8.04.2010 i teraz jest już w domciu ze szczęśliwymi rodzicami 🙂
Igorek jest malusi, przesłodki i całkiem do zjedzenia 🙂 jak śpi, bo jak płacze już może mniej, ale skąd my to znamy 🙂 Takim przesłodkim maluszkom wszystko się przecież wybacza, a potem już pamięta się tylko same dobre rzeczy 🙂
Julcia swego czasu bardzo źle reagowała na niemowlaki, a konkretniej na ich, nieprzewidywalny bądź co bądź, płacz. Bardzo się bała i płakała, Ale teraz to już duża panna więc jej nie wypada, także z właściwą sobie gracją przywitała się z nowym kuzynem. To trzeci kuzyn Julci, jak narazie dziewcząt brak.
Jula przyglądała się i przyglądała, spokojnie i z zainteresowaniem, jak na starszą kuzynkę przystało 🙂

po zapoznaniu Igorek poszedł spać a Julcia z wujkiem na zasłużony relaksik na kanapie przed telewizorem 🙂

Jak się można było spodziewać, odwiedziny u Igorka przypomniały nam nie tak aż bardzo odległą przeszłość. Jak Julcia była malutka, a mówiąc malutka mam na myśli malutka przez duże M (1170g i 39 cm), płakała bardzo dużo. Sporo już później ktoś mi powiedział, że dzieci z MPDz mają tzw. płacz mózgowy, nie wiem dokładnie cóż to miałby być za szczególny płacz i czym spowodowany, nie zgłębiałam tematu (pewnie wystarczy wpisać w google…), wolę myśleć, że taki po prostu miała charakterek. Świadomość, że mogło ją coś boleć i dlatego płakała nie należy do najsympatyczniejszych…
Damian potrafił całą noc bujać ją i śpiewać „Szła dzieweczka do laseczka…” a nie daj Boże jak przestał na chwilkę… Potem Julcia szła z trendami i „szwarnego myśliweczka” zamieniła na Juanes’a i „La camisa negra”, tego już Damian co prawda nie śpiewał, ale przez bardzo długi czas Julcia (dalej bujana) przy tej właśnie, dosyć głośno nastawionej i umówmy się, niespecjalnie usypiającej, piosence zasypiała.
Jak Juanes zamieniony został na Katie Melua i Bryan’a Adamsa, można powiedzieć, że w kwestii kołysanek, gust muzyczny naszej córci się ustabilizował 🙂
Dziś jak czasem przypominamy sobie różne takie sytuacje to aż ciężko uwierzyć że jakoś to funkcjonowało… i skąd my wogóle mieliśmy takie pomysły? 🙂
Julia tak szybko rośnie że ostatnio zaczęłam się bać, że coś nam ucieka, że ta mała dziewczynka już jest coraz większa i ten czas bezpowrotnie przemija. Julcia jednak jest cały czas małą dziewczynką, przez swoją niepełnosprawność granica jej wieku się mocno zaciera, niektórzy traktują ją jak „dzidzię”, bo nie mówi, bo jest w wózku, bo nie siedzi… Sama czasem zastanawiam się na ile jest już dojrzała, jak dużo rozumie…Dzidzią już jednak zdecydowanie nie jest, jest przedszkolakiem pełną gębą, ubrania kupuję jej już z przedziału „older girls” a to zobowiązuje 🙂
Rośnie nasz szkrabek, z Julci robi się Julka, ale kolejny etap – Julia – jeszcze daleko przed nami 🙂

także Igorku kochany póki co rośnij sobie spokojnie, dużo śpij i ładnie jedz 🙂 a rodzice zajmą się resztą 🙂

Julka i My

Archiwum miesiąca: kwiecień 2010