witam serdecznie 🙂 naprawdę bardzo serdecznie! 🙂
po Świętach już ani śladu (no prawie „ani” bo co prawda choinki już nie mamy ale jeszcze gdzieniegdzie dekoracje świąteczne się znajdą… cóż poradzić…są takie ładne 🙂 ) codzienność gna pełną parą, i to naprawdę pełną. Jula chodzi do przedszkola, a po południu dzielnie ćwiczy, i chodzi na pozostałe zajęcia i nie tylko 🙂 Ostatnio trafiliśmy z Damiana siostrą i jej chłopakami do nowo otwartego u nas placu zabaw pod bardzo zachęcającym tytułem „bajlandia” 🙂 I bajlandnie było, choć po kilkunastu minutach skakania z Julcią na trampolinie już mi było wszystko jedno 🙂
Miejsce bardzo przytulne, zarówno dla rodziców jak i dzieci, muszę przyznać że z zazdrością patrzyłam na mamy siedzące przy kawce i plotkujące podczas gdy ich pociechy biegały po placu… no ale cóż – trzeba zakasać rękawy i wracać na trampolinę 🙂 a potem do kulek i na zjeżdżalnię 🙂 Sylwiu kochanie i po co ja mam chodzić na aerobik?…
no ale pójdę już pójdę! 🙂 potańczymy sobie przynajmniej (mniej lub bardziej zgrabnie 🙂 )

W czasie długiego weekendu, który, z racji nowego dnia wolnego od pracy pojawił się zaraz na początku roku, Jula była w domku i sobie rządziłyśmy. Damian nie miał niestety przywileju wolnego dnia (że o weekendzie nie wspomnę) bo ma sporo na głowie żeby uporać się ze zleceniami do wyjazdu na turnus, ale robi co może, a perspektywa dwutygodniowego odpoczynku jest w tym wypadku bardzo motywująca 🙂 Choć pojawił się już temat zabrania komputera więc pewnie odpoczynek nie będzie taki do końca dwutygodniowy…

się zobaczy 🙂 najważniejsze że wyjeżdżamy razem, a wtedy siłą rzeczy spędzamy więcej czasu w trójkę i tego się będziemy trzymać 🙂
Jula będzie ciężko pracować ale po zajęciach pełen relaksik 🙂
Mamy już wstępny plan zajęciowy to Jula będzie oprócz stałych 2,5 godziny zajęć z Olą, z którą ćwiczyła na poprzednich turnusach, (z czego bardzo się cieszę bo dziewczyny już się dobrze znają i lubią a Ola ma na Julkę swoje patenty :)), będzie miała godzinkę dziennie dogoterapii, logopedy, pedagoga myślę, że co drugi dzień, jeszcze zobaczymy i zajęcia z Hallwick’a w basenie, pewnie dwa razy w tygodniu. Dnia nam nie starczy 🙂
Tym razem będziemy mieszkać w ośrodku, bo gościniec w którym mieszkaliśmy do tej pory jest co prawda cudny ale jednak nieco daleko i, szczególnie zimą, sporo czasu zajmują dojazdy. Także będziemy na miejscu i zobaczymy co i jak, przetrzemy szlaki przed kolejnym turnusem na którym będziemy mieszkać w ośrodku ze znajomymi.

Przygotowania to turnusu jeszcze w polu, powoli rodzi się w głowie plan pakowania ale to jego materializacji jeszcze sporo czasu 🙂 i jak znam życie (i nas) to pewnie na ostatnią chwilkę się to będzie odbywać, tym bardziej, że jedziemy w niedzielę raniutko a w sobotę Jula ma jeszcze ćwiczenia z Sebastianem rano, a po południu idziemy na imprezkę…

to myślę tyle w kwestii przedturnusowej, kwestia turnusowa na pewno będzie bardziej rozbudowana 🙂

to jeszcze tylko zdjęcie Julci z Wiktorią, naszą sąsiadką która odwiedza Julcię i bardzo fajnie się z nią bawi 🙂

jest pięknie! 🙂 po prostu… śnieg i zima nastrajają mnie tak pozytywnie, że wszystko widzę w różowych barwach 🙂 choć może bardziej w złoto-czerwonych, bo te kolory królują na naszej choince, więc i w dekoracjach świątecznych całego domu. Jest mnóstwo oczywiście rzeczy które potencjalnie ten, niepoprawny wręcz, optymizm mogłyby mi zepsuć, ale nawet one jakoś inaczej wyglądają jak za oknem biało a w domu pachnie choinką, jest ciepło i świątecznie od dekoracji. Codzienność, jakkolwiek nie zawsze różowa, w tym czasie staje się zdecydowanie bardziej przyjazna 🙂
no ale żeby nie było tak całkiem słodko, (choć w sumie czemu nie?! każdemu jest potrzebna taka chwila szczęścia ot tak po prostu, jak w jednej z piosenek Julci ulubionych chłopaków – „…it feel so good to be alive…”) Jula miała niedawno (15.12) atak, a nawet dwa pod rząd, choć ten pierwszy był raczej czymś w rodzaju zapowiedzi tego właściwego. Ataki na szczęście były lekkie i też już trochę czasu minęło od ostatniego, więc mimo wszystko nie jest źle, choć takie sytuacje zawsze nas stresują a na Julci na pewno się odbijają.
Z lepszych a nawet bardzo dobrych wiadomości – dostaliśmy dofinansowanie z Fundacji TVN Nie jesteś sam 🙂 i faktycznie na szczęście nie jesteśmy 🙂 Nie liczyłam już na to w tym roku, bo pisałam do niej kilka miesięcy temu a rok jakby już zbliża się do końca, ale tu miła niespodzianka nas spotkała prawie jak prezent pod choinkę 🙂 Dzięki temu możemy spokojnie wkraczać w nowy rok rehabilitacji.
Bardzo serdecznie dziękujemy Fundacji, która co roku nas nie zawodzi 🙂

Tymczasem Święta nadchodzą i determinują wszystko co się dookoła dzieje, szczególnie widać to na mieście, gdzie ludzie w ostatnim rzucie szukają jeszcze prezentów. Ja muszę się pochwalić (a co, mój blog to mogę! 🙂 ), że w tym roku mam już za sobą ten pośpiech bo wszystkie prezenty sobie leżą i spokojnie czekają na Mikołaja 🙂 w sumie to trochę nakłamałam bo jeszcze jeden mam do kupienia, ale to już właściwie tylko formalność 🙂 i spokój.
Ale prezenty to nic, (że nie wspomnę o kartkach świątecznych, wysłanych już kilka dni temu 🙂 ), najważniejsze jest, że mamy już choineczkę! ubrana elegancka stoi sobie i pachnie 🙂
w procesie ubierania uczestniczyliśmy wszyscy, czyli: ja ubierałam, Julcia patrzyła i ubierała (czas ubierania przez nią choinki był wprost proporcjonalny do wytrzymałości mojej ręki na której trzymałam Juleczkę… czyli jakieś dwie bombeczki i łańcuch… 🙂 ) a Damian to wszystko uwieczniał. Czyli każdy robił to w czym czuje się najlepiej 🙂
I w ten oto sposób mam kilka zdjątek z tego doniosłego wydarzenia 🙂

Choineczka stoi na miejscu (przy czym użycie tu zdrobnienia bynajmniej nie jest przypadkowe, bo ma ok 1 m. i jak co roku jest w doniczce) dookoła jeszcze małe akcenty świątecznej aury, a dziś całkiem konkretnie mogliśmy poczuć się jak na Wigilii, bo odbyło się jak co roku spotkanie wigilijne Julci ośrodka.
Nauczona doświadczeniem zeszłorocznym (zapraszam do lektury opisu Wigilii 2009 w OREW na blogu) kiedy to Jula mocno się rozpłakała na wejście, podeszłam do tematu powoli i spokojnie, i choć początkowo było nerwowo, ostatecznie się opłaciło i Julcia w spokoju obejrzała jasełek, posłuchała kolęd i dzieliła się opłatkiem, dostała prezent od Mikołaja,a nawet zjadła pokaźny pasztecik z kapustką i grzybami, a wiadomo, że jak apetyt dopisuje to wszystko gra 🙂
Całe spotkanie wigilijne było bardzo nastrojowe, przejęte bardzo swoją rolą dzieci, choć nie tylko, bo starsi uczestnicy stowarzyszenia także, odgrywali sami lub z pomocą wychowawców, scenki z okresu narodzin Chrystusa, potem wszyscy (a było mnóstwo osób) śpiewaliśmy kolędy i dzieliliśmy się opłatkiem. Takie spotkania, choć dla nas zawsze początkowo stresujące ze względu na strachliwą dość naturę Julci, ostatecznie okazują się być bezcenne i są bardzo dobrą okazją do spotkania się w szerszym gronie.

a oto i zdjęcia 🙂