Motywacja to ważna sprawa, szczególnie kiedy mobilizuje nas do zrobienia rzeczy ważnych i potrzebnych. Tym bardziej cenna że czasem mobilizuje nas do rzeczy których bez niej w ogóle byśmy nie zrobili.
Jula jak wszem i wobec wiadomo uwielbia oglądać TV, ma swoje ulubione programy a my, doświadczeni już w tym temacie rodzice, wiemy co i kiedy nasza córcia chce obejrzeć, mimo że przecież swojego zdania werbalnie wyrazić nie może. Są inne, równie skuteczne sposoby perswazji… 🙂 Jak więc już tak Jula ogląda sobie swoją ulubioną bajeczkę czy program, niewiele jest w stanie ją od tego oderwać, nawet zwykle wzbudzający ogromną radość wujek, z TV nie ma szans.
I właśnie dzięki tej motywacji Jula coraz śmielej odrywa głowę od podłogi żeby jak najlepiej wyjrzeć zza zasłaniających jej bajkę obiektów (głównie mnie). A ponieważ nie buntuje się przy tym i nie wygląda żeby było to dla niej ogromnym wysiłkiem, zostawiamy ją jakiś czas, żeby sobie troszkę przy okazji poćwiczyła, bo nie daje siłaczka za wygraną 🙂 Oczywiście mogłabym ją w kilka sekund wygodnie ułożyć na poduszeczce ale przecież trzeba sobie w życiu czasem coś samemu wywalczyć bo i satysfakcja większa 🙂

Tymczasem wiosna się rozkręciła, słońce wyciąga z domu, Jula w tygodniu, ze szkołą, zaliczyła już pierwsze ognisko z kiełbaskami w terenie, my w weekend poprawiliśmy kolejnym. W niedzielę zajmowaliśmy się głównie byciem na dworzu a konkretnie na działce u rodzinki, gdzie ochoczo smażyliśmy kiełbaski na ognisku. Słoneczko było przecudne po prostu, może mogłoby być nieco więcej stopni ale nie można mieć wszystkiego. Najważniejsze że weekend spędziliśmy rodzinnie i wesoło.

Igorek w piaskownicy wprowadzał nas w tajniki robienia babek z piasku

a przy ognisku to już tylko czysty relaks…

teraz tylko wyglądać z optymizmem poniedziałku 🙂

Za oknem śnieg… znowu wstałam rano, podniosłam rolety i co widzę – pięknie sobie pada, nie przejmując się niczym i nikim… nawet tym, że pogodynki zaczynają coraz śmielej zapowiadać przyjście wiosny… Zima na najwyraźniej swoje plany.

Ale do rzeczy bo ileż można narzekać na pogodę… 🙂

Jula poszła dziś do szkoły, po prawie miesiącu przerwy – wstała całkiem zadowolona i uśmiechnięta a to najważniejsze 🙂 W sumie niewiele już zostało nam tego roku szkolnego, zaraz majówka, w tym roku wyjątkowo hojna w wolne dni, potem czerwiec i koniec wakacje… wakacje – jak to pięknie brzmi… wtedy zwykle jest ciepło 🙂 i mam nadzieję że „zwykle” nie jest w tym przypadku słowem kluczem.

Za nami weekend, zainspirowana programem telewizyjnym z cyklu „fabryka żywności”, w którym pokazane było jak się robi cynamonowe ślimaczki z ciasta francuskiego, postanowiłam takie zrobić. Nie z ciasta francuskiego oczywiście, aż tak ambitna nie jestem (w sumie mogłabym je kupić, ale zdecydowanie bliżej miałam do lodówki gdzie leżały sobie drożdże) – piekłyśmy drożdżowe ślimaczki cynamonowe. „Śmy” bo obowiązkowo towarzyszyły mi dziewczyny – Julcia i Wiki. Wiki bardzo zaangażowała się w gniecenie ciasta, co łatwe nie jest i w efekcie wyszły nam piękne, a do tego pyszne ślimaczki. Zapach podczas pieczenia był nieziemski po prostu, kojarzący się raczej z zimą, więc jak najbardziej na miejscu 🙂 Dziewczyny wciągały ślimaczki z apetytem, takie spontaniczne pieczenie jest najlepsze 🙂

przepis wzięłam z tej stronki (tylko autorka zapomniała napisać żeby do ciasta wlać resztę mleka która zostanie z zaczynu)

jeszcze cieplutkie… 🙂

i autorki projektu

to w sobotę 🙂

w niedzielę byliśmy na urodzinkach Igorcia, najmłodszego kuzyna Julci, który kończył 3 latka. To mi przypomniało że nie pisałam o innych urodzinkach kuzyna Julci, najstarszego z chłopaków tym razem, który kończył lat 6. I w sumie może dobrze że razem o nich wspominam bo na urodzinkach naszych dzieciaczków świeczki dmuchają dokładnie wszystkie dzieci, okoliczność różni się tylko tym że solenizant zdmuchuje je pierwszy (i z reguły jeszcze raz na końcu, żeby zaznaczyć że jednak on tu jest najważniejszy). Tak robione przy każdej okazji zdjęcia, zaznaczyć tu trzeba że niełatwe do zrobienia kiedy dokoła ciemno a na środku oświetlony świecami tort, ale na Damiana zawsze możemy wtedy liczyć, pokazują dokładnie o co mi chodzi 🙂

urodzinki Konradka – marzec

i urodzinki Igusia – kwiecień

tradycja owa widoczna jest też na zdjęciach z Julci niedawnych urodzinek, ale te zamieszczałam wcześniej.

I jeszcze kilka zdjęć z urodzinek Igorka

Julci przypadła do gustu gitarka 🙂 a nas obok muzycznych upodobań Julci bardzo cieszy fakt, że Julcia świetnie sobie radziła siedząc, tylko lekko ją podtrzymywałam.

jak już Jula się wybawiła, wróciliśmy do domku i zasnęła bardzo szybciutko 🙂

W tym tygodniu czeka nas wizyta u okulisty i EEG, tak się złożyło że w tym samym dniu, mamy nadzieję że uda nam się pogodzić te dwie wizyty bo różnica czasowa nie jest zbyt duża… zobaczymy.

pozdrawiam już nieco bardziej wiosennie niż rano 🙂

Jula siedzi sobie właśnie i ogląda swoją ulubioną bajeczkę w nagrodę za to że była dzielna na ćwiczeniach a potem pięknie zjadła telerz klusek leniwych 🙂 A ja kradnę niniejszym troszkę czasu żeby zajrzeć na blog 🙂

Swoją drogą to Jula ostatnio tyle je, że aż miło ją karmić kiedy siedzi w krzesełku i otwartą buźką i zniecierpliwieniem na twarzy jak tylko spóźniam się sekundę z podaniem kolejnego kęsa:)

A więc wiosna… no cóż, piękną zimę mamy tej wiosny… a konkretnie to mieliśmy piękną bo już nawet piękna nie jest… Już nawet żarty z zimy wielkanocnej nie są takie śmieszne… a w Wielkanoc brakowało mi tylko skoków w TV 🙂

Święta, poza tym że były piękne białe i jak na ironię w największy śnieg przestawialiśmy czas na letni… minęły wesoło i rodzinnie.
Zajączek dokicał, choć pewnie sanie od Mikołaja pożyczał, ale dotarł biedaczysko i dzieciaczki mogły cieszyć się z zajączkowych prezentów.
Julcia dopiero w Wielkanoc tak naprawdę wyruszyła do ludzi bo tydzień po szpitalu wolałam żeby została ze mną w domku. Była tak szczerze wesoła i tak się do wszystkich uśmiechała że byliśmy pewni że stęskniła się dokładnie za wszystkimi po kolei. Nasza kochana córeczka zdaje się teraz odbijać sobie czas gorszego samopoczucia i naprawdę na co dzień obdarza nas mnóstwem uśmiechu i jest bardzo aktywna.

Kuzynek Igorek upiekł z Mamą dla każdego piękne ciasteczko – wielkanocnego króliczka z imieniem, Julcia dostała też swoje

Julci zajączek się bardzo podobał

tak jak lala, wybrana dla Julci specjalnie przez Dziadka Zbysia 🙂

był też czas na wspólną lekturę z Konradkiem

dzieciaczki razem

tu zabawy z Prababcią

a jeszcze niedawno byliśmy takimi małymi dzieciaczkami…

Zaraz po Świętach byliśmy u naszej Pani neurolog żeby skonsultować co dalej w kwestii odstawienia leków przeciwpadaczkowych. Nic się nie działo do tej pory, wyniki są w normie i to super normie – jeżeli chodzi o płytki krwi – lepsze niż kiedykolwiek, więc teoretycznie można byłoby wrócić do orfirilu, ale skoro nic się nie dzieje w temacie napadowym, to Jula została na topamaxie. Może to wystarczy, bo w końcu leki jednak obciążają więc im ich mniej na stałe tym lepiej.
I tego póki co się trzymamy, ciesząc się po każdej spokojnej nocy, każdego dnia na nowo, że jest wszystko ok.

Do rehabilitacji Julcia jak już pisałam wróciła szybciutko i daje sobie dzielnie radę, choć oczywiście swoje zdanie na ten temat musi pokazać – to się nie zmienia 🙂 Nie przeszkadza to jednak egzekwować tego co najważniejsze i mięśnie coraz lepiej pracują. Było już też pierwsze po dłuższej przerwie spotkanie na dogoterapii z Negrą i Ciocią Anią jak zwykle pełne śmiechu, i zabaw edukacyjnych, których Ania zawsze ma mnóstwo w zanadrzu 🙂

Od poniedziałku Jula mam nadzieję pójdzie do szkoły, do tej pory była ze mną w domu, po szpitalu wolałam ją mieć na oku a po Świętach i tak niewiele zostało tygodnia. Mam nadzieję że już będzie się powoli robiło cieplej, choć prognozy jak narazie nie są za bardzo obiecujące…

i jeszcze na koniec mała retrospekcja – wczoraj i dziś czyli zdjęcie zrobione Julci i jej kuzynom w ten sam sposób w 2010 i teraz w Wielkanoc – rosną te nasze dzieciaczki 🙂