a dokładnie ich ogrom i to zarówno tych pozytywnych jak i negatywnych… a to oczywiście za sprawą ostatniego meczu naszych siatkarzy w ramach Ligi Światowej. Dla takich właśnie chwil ogląda się takie wydarzenia! 🙂 No oczywiście nie każdy musi zaraz ryczeć jak bóbr jak np ja… (moi rodzice podzielali podobno tej rodzaj ekspresji 🙂 ) ale jeżeli moja koleżanka, zagorzały kibic, nie wytrzymała i z nerwów schowała się pod kołdrę to musiało się dziać! 🙂 Wczoraj w przypływie adrenaliny już nawet obiecałam Mamie i Sylwi zawiesić plakat Piotrka Gruszki nad łóżkiem (a że śpię z Julcią, to przynajmniej Damian nie musiałby na niego patrzeć… 🙂 ) no i Bartka, bo chłopak po prostu przerzedł sam siebie a zresztą co tak Piotruś będzie sam wisiał… 🙂 No ale dziś już po ponownym przeanalizowaniu sprawy stwierdziłam jednak że mój głos bezwzględnego uwielbienia na łamach niniejszego postu musi wystarczyć 🙂 Także chłopaki kocham Was!
Na szczęście mój mąż, choć nie do końca podziela, to jednak ze zrozumieniem przyjmuje tę dzikość, jaką mam w oczach w czasie oglądania meczów (i na dzikości zaprzestanę bo słowa komentarzy wydarzeń na boisku jakie wtedy padają niekoniecznie nadają się do przytoczenia… ) 🙂
A wczoraj emocje się nawarstwiły bo polska publiczność miała dwa mecze prawie pod rząd w których kibicowała równie gorąco – najpierw Bułgarii, potem nam. Nie będę się teraz wdawać w szczegóły czemu Bułgarii akurat bo to nie sportowy serwis informacyjny a większość z Was i tak nie specjalnie to interesuje (zakładam, że Ci, co ich interesuje – wiedzą) ale doping był niesamowity. Moja wspomniana już koleżanka kibicka, która z przyczyn obiektywnych nie mogła śledzić meczu w TV i była zdana na moje smsowe relacje, zastrzeliła mnie smsem na samym początku – „Bułgarzy grają czy tylko zajmują boisko?…” Gosiu jesteś wielka! 🙂 A Bułgarzy grali… i to jak! Żabciu, jednak Twoje wcześniejsze zdziwienie dobrą grą Włochów było w pełni uzasadnione 🙂

Za dużo tej siatkówki a piszę celowo przed meczami finałowymi, bo obawiam się (patrząc na świetną grę Rosji) że mój obecny entuzjazm może później nieco opaść i wydźwięk postu byłby już inny, a należą się chłopakom brawa póki co za ten cudny mecz pt. ” nie z takich opresji już wychodziliśmy…” i „nie ma takiej przewago jakiej nie jesteśmy w stanie odrobić…” 🙂

to tyle póki co, a co będzie później – zobaczymy 🙂

Można powiedzieć, że już po remoncie, choć jeszcze nie wszystko jest zrobione. Nawet pomyślałam, że mogłabym zamieścić zdjęcie z cyklu „przed i po” ale byłby mały problem ze zdjęciem „przed” bo go po prostu nie zrobiłam… a okazuje się (sprawdziłam – wiem) że nie jest tak łatwo w niemałej umówmy się, ilość zdjęć jaką posiadamy, znaleźć konkretnie daną część mieszkania… cóż, trudno musicie mi wierzyć na słowo że jest dużo fajniej niż było 🙂 Jeszcze małe odmalowanie i będzie skończone 🙂
Tymczasem Julci skończył się kolejny rok przedszkola, formalnie wkroczyła teraz w wiek szkolny więc trzeba postarać się o odroczenie, co takie znowu trudne nie jest. Trzeba tylko przypilnować formalności.
Koniec roku był zaplanowany na 30 czerwca i ośrodek zorganizował go jak co roku bardzo pomysłowo i kolorowo, a do tego smacznie bo był w formie pikniku. My niestety, mimo dużych planów nie mogłyśmy w nim uczestniczyć bo Damian dźwignął coś u siebie w studio tak niefortunnie że poważnie nadruszył sobie kręgosłup i naderwał mięśnie. W rezultacie przez dwa bite dni nie był w stanie z bólu stanąć na nogi i mimo zastrzyków przeciwbólowych niespecjalnie mu się poprawiało. Była u nas znajoma z zastrzykiem przeciwbólowym, koleżanka fizjoterapeutka, żeby mniej więcej ocenić stan, Pani, która przyjechała żeby okleić plecy kinesiotapingiem, było pogotowie z zastrzykami, lekarze na telefon i w końcu, jak Damian już był w stanie stanąć, RTG w szpitalu, które na szczęście nie wykazało problemów z kręgosłupem.
To były zwariowane dni i cieszymy się bardzo, że idzie ku dobremu i Damian wraca do formy. To nam uświadomiło jak bardzo trzeba na siebie uważać i jak niewiele trzeba żeby sobie zrobić krzywdę… my dla Julci musimy być zdrowi i silni, nie ma zmiłuj!
Do tego Jula znowu odreagowuje zmiany pogody, ostatnio miała takie mini ataki w ciągu dnia, które niestety „mini” są tylko z wyglądu, bo są bardzo wyczerpujące. Musiałam jej dać wlewkę diazepamu tak zachowawczo, bo wyglądała na bardzo niespokojną i zupełnie wyłączoną. Wlewka wyciszyła ją i jak narazie jest lepiej, choć pogoda znowu wariuje…

A teraz o przyjemniejszych sprawach – wczoraj na obiadku była u nas moja rodzinka, Mama z braćmi i Dominiką (Dominisiu wiesz że Ty to już jak rodzina 🙂 przy okazji jeszcze raz gratulacje zdania prawa jazdy! ). Jak zwykle było wesoło, szczególnie widać to było po Julci 🙂
Muszę się pochwalić że zrobiłam (z pomocą Julci, co widać na zdjęciach) pyszne bułeczki drożdżowe, które robię chyba tylko dlatego że sama jest uwielbiam 🙂
zresztą nie ma co tu dużo mówić, trzeba pokazać

Jula bardzo lubi jak robię coś z nią w kuchni i dużą frajdę sprawia jej pomaganie mi 🙂
ciasto drożdżowe jak wiadomo musi być dobrze wyrobione

jakie bułeczki wyszły każdy widzi 🙂

praca w kuchni szła pełną parą, miałam też innych pomocników, w końcu rodzinny obiad wymaga rodzinnych przygotowań 🙂

prace w kuchni szły pełną parą (dosłownie… ) ale na wspólne zdjęcie z kochanymi braciszkami zawsze znajdzie się czas 🙂

Julcia z Babcią Danusią i Ciocią Dominisią

i jeszcze uwiecznione chwile radości 🙂

pozdrawiam 🙂